blasir oss við.
Steingrímur J. Sigfússon skrifar núna í Morgunblaðið eins og hann eigi sér enga fortíð aðra en að hafa bjargað landinu frá voða "þegar hér varð hrun".
Hann skrifar svo:
Hin efnahagslega endurreisn Íslands frá hruninu mikla haustið 2008 hefur gengið vel. Allt frá því hagkerfið sneri við úr samdrætti í vöxt á síðari hluta árs 2010 hefur leiðin legið uppá við.
Öðrum mikilvægum áfanga var náð á árinu 2013 þegar rekstur ríkissjóðs komst í jafnvægi, tekjur og gjöld mættust í einum punkti og námu þá 32% af vergri landsframleiðslu.
Margt hefur lagst með okkur á þessari vegferð. Við höfum lengst af á þessu tímabili búið við hagstæð viðskiptakjör. Mikil gengislækkun, sem sannarlega var ekki án fórna, skóp útflutnings- og samkeppnisgreinum hagstæð skilyrði, makríll synti upp að landinu, skapandi greinar sóttu í sig veðrið o.s.frv., en mest munar um hraðan vöxt ferðaþjónustunnar. En hvernig höfum við nýtt þennan bata? Til dæmis undangengin veltiár með miklum hagvexti? J
ú við höfum greitt niður skuldir og að sjálfsögðu er það gott. En hvað með aðrar skuldir en hinar bókfærðu?
Höfum við byrjað að greiða inn á skuldir við svelta innviði eins og til dæmis vegakerfið sem hefur verið og er enn að grotna niður? Mannauð, tæki og búnað í framhaldsskólum og háskólum?
Höfum við staðið við fyrirheit um stórátak í að efla heilbrigðiskerfið? Höfum við bætt kjör aldraðra og öryrkja þannig að sæmileg sátt sé um? Höfum við búið ungu fólki og ekki síst ungu barnafjölskyldunum okkar sómasamlegar aðstæður? Svarið er því miður allt of oft nei en ekki já við öllum ofangreindum spurningum . Annað hefur haft forgang hjá hægri stjórnunum sem hér hafa verið við völd síðan á miðju ári 2013, sem hvorug hefur að vísu lifað út kjörtímabil sem betur fer.
Áherslan hefur verið á að draga úr umsvifum ríkisins, tekjustofnar þess hafa verið veiktir svo nemur háum fjárhæðum og útgjöldin hafa verið lækkuð um á bilinu 3-3,5% af vergri landsframleiðslu(VLF). Það eru miklir peningar, á bilinu 80-90 milljarðar króna.
Útgjöld ríkisins sem námu eins og áður sagði 32% af VLF árið 2013 áttu samkvæmt nýframlögðu og hálfræddu fjárlagafrumvarpi fráfarandi ríkisstjórnar að nema 28,7% á árinu 2018. Ísland hefur nú betri efni til að byggja gott og réttlátt samfélag en nokkru sinni fyrr í sögu sinni. Við erum fleiri og ríkari en nokkru sinni fyrr. En það þarf pólitískan vilja til að nýta þá stöðu í þágu samfélagsins alls.
Þann vilja höfum við Vinstri græn. Ísland þarf nú að fá öfluga félagslega þenkjandi ríkisstjórn, uppbyggingarstjórn sem tekur til hendinni, trausta stjórn sem hefur vinnufrið og er laus við reglubundnar hneykslis- og spillingaruppákomur. Og þjóðin talar nokkuð skýrt í þeim efnum þessa dagana. Þjóðin vill fá Katrínu Jakobsdóttur."
Þeir munu til sem halda það að Katrín Jakobsdóttir verði ekki hin raunverulegi forsætisráðherra heldur muni hún hafa aftursætisbilstjóra. Steingrímur boðar líka 3.3% af VLF til ríkisins til viðbótar sem ríflega það sem Bjarni spurði Katrínu um hvaðan ætti að koma í umræðunum í sjónvarpinu. Hún hefur að vísu ekki svarað því ennþá en Steingrímur er áreiðanlega alveg skýr á því smáatriði.
Það er erfitt að sjá einhvern mun á Steingrími Jóhanni og Loga Má nú orðið. Báðir eru orðnir Evrópusinnar að ráðum, dáð og reynslu og þar með er enginn munur lengur á VG eða Samfylkingunni. Kemur út á eitt hvor flokkurinn er kosinn.
Hugsanlega er það besta lausnin að fela þessum flokkum að leysa kjaramálin framundan á sinn hátt. En sá er líklega að ganga að öllum kröfum strax og gera alla hamingjusama nema hugsanlega Má Guðmundsson sem fékk víst aldrei kauphækkunina sína sem Steingrímur lofaði honum. Stingið ykkur til sunds þó þið sjáið ekki til lands sagði einn stjórnvitringurinn svo ég heyrði í gamla daga. Það var gert og óðaverðbólgan stóð í tuttugu ár.
Sem betur fer lýkur þessu óvissuástandi annan laugardag og þá getum við lifað aftur stjórnarkapal eins og síðast. Sem svo leiðir svo til nýs trúnaðarbrests. svika og vonbrigða.Þannig er nú það venjulega sem það endar í ójöfnuði hjá þeim jafnaðarmönnum.
Allt verður upp á nýtt í framtíðinni.