Við Árni Jóhannsson vorum vinir í hálfa öld. Alltaf birti í umhverfinu þegar maður heyrði glaðlegu háu röddina og hvellan hláturinn. Stór maður með stórt hjarta, fullur af gleði og kátínu. Útausandi af öllu sem hann átti til sem var mismikið eftir því sem lukkuhjólið snérist. Allir vinir hans voru að hans áliti höfuðsnillingar og þreyttist hann aldrei á að útbásúna kosti þeirra. Og það urðu líka flestir vinir hans Árna Jóhannssonar sem einhverntíman kynntust honum. Hraustmenni sem bar sár sín og sjúkleika einn með sér og kvartaði ekki.
Hann var fyrirferðarmikill á flestum sviðum. Einn höfuðsöngvari Karlakórsins Fóstbræðra um árabil. Það gaf að heyra þegar skínandi bjartur tenórinn hóf sig yfir bakraddirnar á konsertum um víða veröld. Eða menn sungu í smærri selsköbum á ókristilegum tímum kannski stundum. Í félagsskap hestamanna var glaumur og gleði og tónboginn stundum þaninn. Sjaldan var sá tónn sleginn að Árni gæti ekki sungið hann. Svo var um fleiri nótur í þessu lífi sem Árni varð á að slá. Einhvernveginn varð alltaf samhljómur í Opusunum sem leika þurfti. Þótt mörg væri brimsiglingin í lífsins ólgusjó tókst Árna venjulega að finna lausnir sem dugðu honum og öðrum til að ljúka einum kafla og byrja annan.
Það er ekki heiglum hent að vera byggingaverktaki í samkeppnisrekstri þegar fjármagn vantar allstaðar eins og var lengst af þegar við vorum báðir í fjöri meðal manna. Brautin okkar er vörðuð bautasteinum yfir þeim sem ekki tókst að lifa af. Árna tókst að eiga góð seinni ár og undi sér lengi á landareign sinni á Kvistum fyrir austan með sinni yndislegu Unnbjörgu Eygló Sigurjónsdóttur frá Skörðugili ,sem bjó honum þar og í Reykjavík hlýlegt heimili mörg ár.
Þó samfundir hafi verið mistíðir hin síðari ár, þá rennur ósjálfrátt bros yfir varirnar þegar maður heyrir fyrir sér röddina í símanum, „blessaður þetta er Árni Jóhannsson“. Maður fleygði frá sér hverju sem var og langt samtal var hafið um heima og geima, hesta, hlátra, höfðingja og svo auðvitað alla höfuðsnillingana sem við þekktum.
Hvað getur maður sagt af viti í eftirmælum um slíkan mann sem Árni var og deyr meira en áttræður að aldri? Þulið upp mannvirkin sem hann reisti um dagana? Á maður ekki að reyna heldur að heyra fyrir sér horfinn hófadyn, sögurnar, söng Fóstbræðra á Þorrablótunum, glaum og gleði?
Maður getur í raun ekkert nema glaðst. Hlegið og sungið og fagnað öllu því sem fagurt er og skemmtilegt í veröldinni .
Ég vil þakka söngvaranum og hestamanninum Árna Jóhannssyni brúarsmið fyrir alla gleðina og birtuna sem hann veitti inn í líf okkar sem hann þekktum. Hann var maður sem bugaðist ekki þótt móti blési og stundum hvasst. Alltaf steig lævirkinn upp yfir orrustuvellina eins og í Flanders forðum og söngurinn barst til himinsins þar sem englarnir hlusta á þá sem hafa eitthvað að segja eins og söngvarinn og hestamaðurinn Árn Jóhannsson sem nefndur var brúarsmiður.
„Fagra veröld, sól og vín, -ég þakka þér“.
Ég rakst á þessa minningargrein í gamalli tölvu sem ég hef ekki tekið upp í Ameríku síðan ég var þar síðast. En þar var ég víst staddur með þetta tölvuskrifli þegar Árni minn kvaddi. Mér dettur í hug og þar sem enginn getur stoppað mig í því að endurbirta þessi minningarorð um þann góða dreng sem hann Árni Jóhannsson brúarsmiður og söngvari var. Það er sem ég heyri enn fyrir mér stórkarlalegan hláturinn hans og miklu röddina, lifi upp glaða tíma og finni þétt handtakið. Það má með sanni segja að hans minnist ég gjarnan þegar ég heyri góðs manns getið.
Maður kom ávallt glaðari af hans fundi en maður kom. Þannig man ég best hann Árna Jóhannsson, þennan höfuðsnilling sem hann var raunverulega sjálfur þótt hann útdeildi þeirri nafnbót ríkulega á alla aðra en sjálfan sig. .