Svo virðist sem hælisleitendavandinn vaxi enn á Íslandi. Hundruð slíkra streyma til landsins og þá mest frá ríkjum sem talin eru örugg.
Slíkt breytir ekki afgreiðslunni hérlendis. Lögregla er látin gera fyrstu skýrslur og vegna mannfæðar og fleira þá tekur slíkt verkefni marga daga. Síðan gerir Útlendingastofnun aðra skýrslu sem af sömu ástæðum tekur enn fleiri daga. Á meðan á þessu stendur þrengist skiljanlega yfirfullur húsnæðismarkaðurinn í landinu.
Allir virððast sjá vandann en enginn gerir neitt í þvi. Það er sama þótt bent sé á Noreg sem fyrirmynd, það er allt verklag á Íslandi helfrosið og engu hægt að breyta.
Íslendingar virðasr almennt ekki gera sér ljósan muninn á flóttamönnum og hælisleitendum. Við erum skuldbundnir að taka við kvótaflóttamönnum eftir alþjólegum samningum. Við erum ekki skuldbundinr að taka við hælisleitendum.
Þegar rætt er um flóttamenn birtast í hugum okkar hinna eldri gamlar myndir af Þjóðverjum 1945. Allslausu fólki á flótta undan hersveitum Rússa .Þennig er mynd okkar af flóttamanni sú, að um sé að ræða fólk sem er að forða sér frá bráðri lífshættu frá grimmilegum óvini. Svo háttar yfirleitt til í veröldinni, að gnægð er af fólki, sem uppfyllir þessi skilyrði.
Hingað komu fyrir áratug svonefndar „flóttakonur“ frá Kólumbíu. Örugglega tilheyrðu þær ekki hinum opinbera 200.000 manna flóttamannahópi, sem Flóttamannastofnun S.Þ. skilgreindi sem slíka komuárið 2006 Hvernig skyldu þessar konur hafa aðlagaðst Íslandi? Um það má ekki ræða upphátt og engar upplýsingar eru gefnar.
Þegar þessar konur komu var Kólumbía skilgreind sem lýðræðisríki með margt á pari við Íslendinga, t.d. fjölda farsíma osfrv. Þar er mikill iðnaður, bæði textiliðnaður, sementsframleiðsla, olíuiðnaður og glæsilegur byggingariðnaður. Margar borgir í Kólumbíu eru með þeim glæsilegustu í heimi. Kólumbía var þá í 28. sæti þjóðartekna í heiminum. Þar er blómlegur ferðamannaiðnaður og má til dæmis lesa ferðasögur Íslendinga frá landinu á netinu. Þeir láta mikið af landinu, fegurð þess og viðmóti fólksins. Lífið í Medellín líkar þeim hið besta þó okkar fjölmiðlar hafi ekki getið þess að í þeirri borg væri annað en blóðugir eiturlyfjabarónar. Kólumbía er ferðamannaland, sem Íslendingar ættu að kynna sér nánar. Þjóðartekjur eru hinsvegar mun lægri í Kólumbíu en hér á landi þar sem mikill fjöldi índíána lifir við fornaldarskilyrði og vilja ekki annað. Meðaltekjur eru þó á sjöundaþúsund bandaríkjadollarar, sem er hátt miðað við t.d. Afríkulöndin. Vinnu virðast flestir geta fengið sem á annað borð geta eða vilja. Kólumbía er frjósamt land og þar vex flest sem arð gefur. Líka kókaplantan, sem mestan arðinn gefur af þeim plöntum, sem nú eru ræktaðar í heiminum allt frá Afganistan til Andesfjalla. Hvað á fátækt fólk að gera sér til bjargar? Bush Bandaríkjaforseti reynir að kaupa stjórnmálamenn í Kólumbíu til að brenna akrana. En borgar svo lítð utan biflíusproks og hefðbundins lýðræðishjals, að fólkið velur fremur það sem í magann má láta. Hverjir skyldu vera bjargvættir litla mannsins í Kólumbíu? Kókaínsalarnir auðvitað.
Alveg eins og AlCapone var veitull menningarsinni í Chicago á bannárunum, þá verða þeir vinsælir af alþýðu því þeir veita verðmætum inní samfélagið og gera opinber góðverk. Alveg eins og íslenzkir stjórnmálamenn gera þegar þeir kaupa til dæmis nýja Grímeyjarferju fyrir peninga frá fólkinu sjálfu. Það verða því skiljanlega stjórnmálaátök um slík efnahagsmál og klögumálin ganga auðvitað á víxl bæði hér og þar. Kólumbía er fjölmennt ríki, , 45 milljónir manna og landið sjálft er ellefu sinnum stærra en Ísland. Fáfræði og fátækt er meðal frumbyggja landsins og eru þeir ekki öfundverðir. En landið og fólkið er frjálst og geta menn borið það saman við Kúbu, þar sem hvorugt er og allir eru jafn fátækir nema glæpamennirnir í stjórnarráðinu og svo hinir á götunum.
Vissulega er ástæða til að hafa samúð með fólki sem býr við fátækt og ömurleg lífsskilyrði. En dæmið er svo stórt að engin getur náð yfir það með sinni samúð.Það eru milljónir og aftur milljónir manna á þessari jörð, sem búa við þvílíka örbirgð að íslenzkur útigangsmaður lifir í allsnægtum miðað við það. Mikið af örbirgðinni er beinlíns afleiðing af gjörðum glæpamannanna, sem fara með illa fengin völd í ríkjunum. Getum við Íslendingar ekki gert okkur ljóst, að við getum ekki leyst vandamál heimsins, jafnvel þó að við gefum upp allt landið okkar Ísland og allar veraldlegar eigur með?
Af hverju tekur Lichtenstein ekki á móti innflytjendum eða flóttamönnum. En selur efnafólki ríkisfang í staðinn ? Hvernig eigum við Íslendingar að leysa öll vandamál heimsins, sem margfaldast á hverjum áratug með stjórnlausri fólksfjölgun jarðarbúa?
Hversvegna viljum við endilega búa til sömu vandamál á Íslandi og Danir og Stór-Svíarnir eru búnir að gera hjá sér? Hvað þá þýzkir með Tyrkina? Viljum við virkilega fá söfnuði múhameðskra Araba hér á landi, sem verða eins sjarjaþenkjandi gegn hinu nýja föðurlandi eins og arabisk-nýdanski þingframbjóðandinn í shadornum, sem vildi láta drepa danska hermenn í Írak og Afganistan?
Mér finnst að Íslendingar eigi að velja þá innflytjendur vandlega , sem við kærum okkur um, Velja fremur fólk, sem líkist okkur og er líklegt til að samlagast okkur. Velja að það sé bæði menntað og heilbrigt og af menningarstigi, sem getur heldur bætt okkar eigið. Við höfum ekkert að gera við súdanska stríðsmenn eða arabiska vígamenn hingað. Slíkt fólk verður bara til vandræða.Ómenntað fólk frá örbirgðarlöndum á heldur ekkert annað erindi við okkur en að sjúga íslenskar skattkýr. Við eigum alveg nóg með okkur sjálf og margt er okkar samfélagi til stórrar skammar, sem ekki batnar ef við þynnum stórkostlega út mann- og þjóðarauðinn. Svo finnst mér að við hljótum líka að bera einhverja ábyrgð gagnvart landinu okkar, menningarsögu og framtíð afkomendanna. Ein kynslóð Íslendinga ætti ekki að geta gefið landið frá sér til frambúðar, hversu blinduð hún er af eigin ágæti.
Innflytjendur eru ekki safnorð. Sumir innflytjendur eru æskilegir en aðrir eru það alls ekki. Og fyrir alla muni hættum að telja alla farandverkamenn efnivið í Íslendinga. Það eru forréttindi að vera Íslendingur og með það ríkisfang ber að fara af ítrustu sparsemi og yfirvegun. Fólk á að geta komið hingað og unnið svo lengi sem vinnu er að hafa. Svo getur fólkið bara farið heim aftur nema það vilji endilega samlagast okkur og sé reiðubúið að semja sig að okkar lögum, siðum og menningu.
Mér finnst að við Íslendingar eigum að hugsa jafn vel um auðlindina íslenzkt þjóðerni og þorskkvótann. Hinu fyrrnefnda er hægt að tapa endanlega með fíflaskap.