um Geysisgos bernsku minnar lifa í hugskoti mínu frá þeim dögum þegar ég var sem barn iðulega í Haukadal innan við Geysi. Við fórum oft niður að Geysi á sunnudögum þegar gos voru sett af stað með grænsápu sem Sigurður Greipsson mokaði í Geysi með stórri skóflu á tilsettum tíma. Eftir hæfilegan tíma heyrðust dynkir í iðrum jarðar og vatnsborðið í skálinni fór að lyftast og hníga.
Svo hófst gos þegar sjóðandi vatnið þeyttist tugi metra til himins. Þetta stóð yfir einhvern tíma með gusum. Að þessu loknu hófst gufugosið þegar gufan streymdi með heljarafli til hæðanna.Svo var þessu sjónarspil lokið eftir einhvern tíma.
Þetta situr í mínu barnsminni.
Ég fór svo að vinna eitthvað liðugt 14 ára gamall með mér fullorðnari mönnum og þroskaðist mikið af mörgum þeirra því þetta voru allt smana sannir höfðingjar og ábyrgir uppalendur lítt þroskaðs unglings.
Einn maður varð á vegi okkar sem hafði verið landskunnur maður á mörgum sviðum andlega og líkamlega en nú farinn að heilsu og máttfarinn af sjúkdómum.
Okkur barst til eyrna að þessi maður hefði eitt sinn verið staddur við Geysisgos og staðið við skálarbarminn vindmegin. Þegar gosið féll niður í pípuna í miðri skálinni var sagt eð þessi maður hafi runnið skeið niður skálin og stokkið fyrir pípuna og hlaupið upp barminn hinu megin með gosið á hælunum.
Vinnufélagi minn fékk færi á gamla manninum og spurði hann hreint út hvort satt væri. Öldungurinn leit undan og sagði aðeins : "Ég má ekki til þessa hugsa."
Þetta er gömul minning um Geysisgos fyrri tíða.
