fyrir þúsundir barna á flótta. Það bíða 9000 slík eftir okkur i Grikklandi sem kannski vilja koma hingað.
Svo segir mannvitsbrekkan Guðmundur Steingrímsson sem var eitt sinn Alþingismaður.
"...Um helgina steig dómsmálaráðherra fram. Og jú, hún freistaði þess að útskýra stefnuna. Fjölskyldurnar fengu vernd í Grikklandi upphaflega og þangað verða þær því að fara aftur. Og jafnt skal yfir alla ganga. Það eru 9.000 börn með sömu stöðu í Grikklandi. Eigum við að taka við þeim öllum? spurði Þórdís Kolbrún.
Ég hef tilhneigingu til að svara þeirri spurningu játandi. Ég efast hins vegar um að spurningin sé í nægum tengslum við raunveruleikann til að hafa einhverja þýðingu.
Ísland og Grikkland eru ekki einu löndin í heiminum. Ólíklegt er að allir vilji koma til Íslands. Mann grunar að ráðherra freisti þess hér að hlaupa með umræðuna út í móa. Svo er það líka þetta með að jafnt skuli yfir alla ganga. Ég staldra við.
Ef öll börn eiga að fá sömu meðferð, hver er þá sú meðferð? Leyfa þeim að vera í skóla hér smá, eignast vini, finna von um nýtt og betra líf. Vísa þeim svo burt?
Ráðherra gerði rétt að stíga fram og reyna að svara, en ég hef það á tilfinningunni að hún hafi ekki talað með hjartanu. Eftir stendur martröðin óbreytt: Hver raunverulega — af heilum hug — vill þetta."
Auðvitað er þessi fyrrum þingmaður af vinstri kantinum fremur kostnaðarblindur eins og títt er um slík stórmenni.
Að taka við 5000 börnum auk 10.000 foreldra og skylduliði þýðir að elli-og örorkuþegar geta ekki fengið óskert framlög dagsins í dag. Nema Guðmundur viti af einhverjum duldum fjársjóðum.
Það kostar að galopna á íslensku velferðina