er fyrirsögn á færslu Ómars Geirsssonar um launamál opinberra starfsmanna.
"
Svo eftir er tekið.
Þeirra skilaboð eru skýr fyrir komandi kjarasamninga;
"Við hækkuðum laun okkar of mikið, við skömmumst okkar, við leiðréttum, við tölum ekki."!
Ráðherrar og alþingismenn tala hins vegar.
Fundu bankastjóra sem þeir gátu skammast útí.
En að sýna fordæmi hvarflaði ekki að þeim.
Aðeins einn einstaklingur hefur sýnt ærlega framkomu frá hækkun Kjararáðs, og það er Guðni forseti.
Hann gaf líknarfélagi kauphækkun sína.
Sýndi þar og sannaði að hann hefur þroska til að gegna embætti sínu.
Kópavogsbær hefur líka sýnt þann þroska.
Og þar með er þroskinn upp talinn.
Keilur lýðskrumsins, að fordæma, en sýna ekki fordæmi, segir allt sem segja þarf um fólkið sem stjórnar þjóðinni.
Jafnt í stjórn, sem stjórnarandstöðu.
Í raun er þetta ekki fullorðið fólk.
Það gasprar, það röflar.
En gerir ekki neitt.
Ekkert til að sætta þjóðina.
Ekkert til að byggja brýr.
En það talar.
Kveðja að austan"
Hefur eitthvað heyrst frá Alþingismönnum okkar sem fengu allar þessar hækkanir? Ég hef þá ekki heyrt það?
Skyldu sósíalistar ekki fá einhverja huggun í því að aðrir skuli missa eitthvað líka svo þeir sætti sig betur við sinn meinta launaömurleika?
Getur ekki sjálftökulið alltaf hækkað laun eins og lækkað?
Virðist Kópavogur ekki vita það þó Að Alþingi geri sér það ekki jafnljóst?