stendur í blóma á holtum og hæðum í allt í kring um og líka innan höfuðborgarsvæðisins.
Þeir sem muna hvernig þetta leit um út um miðja síðustu öld geta vart trúað sínum eigin augum.Þá voru bar gróðurlausir melar, grjót og rofabörð ráðandi.
Allt þetta breyttist þegar lúpínan fór að breiðast út.Hún myndar samfelldar breiður sem nú standa í blóma. Lengi hafði vinstra fólkið horn í síðu hennar og gerðu jafnvel út flokka til að eyða henni. Sem betur fer fundust færri kommúnistar en fleiri lúpínur áður en sú fyrirætlun tækist.
Ég sé að víða kemur upp birki og víðikjarr upp úr breiðunum. Lúpínan býr í haginn fyrir annan gróður.
Sú saga er til að Alaska-lúpínan hafi komið til landsins eftir stríðið í vestisvasa Hákonar Bjarnason þá skógræktarstjóra. Hákon kom líka með Sitkagrenið og Alaska-Öspina sem nú hafa gerbreytt ásýnd bæja á Íslandi frá því sem áður var.
Ég man efir því að gárungar tóku dvergfururnar við Rauðavatn sem dæmi um það að Hákon og hans menn ætluðu að rækta eldspýtur á Íslandi.Annað hærra myndi ekki vaxa á því landi veðra og vindgangs.
Einn daginn þegar ég var að vinna hjá Einari G.E.Sæmundsen í Skógræktarfélagi Reykjavíkur sagði Einar við okkur að nú væri nóg komið. Hann fór með okkur upp að Rauðavatni og lét okkur planta Sitka. Nú er samfelldur skógur af þessum trjám meðfram veginum fram hjá Norðlingaholti . Og viti menn, gömlu dvergfururnar frá 1905 eru enn á lífi á vatnsbakkanum og hafa ekki hækkað mikið ef nokkuð.
Ef maður keyrir Heiðmörkina frá Vífilsstöðum til Rauðhóla þá verður maður oft hissa hvílíkt afrek var unnið í að gera þetta friðland Reykvíkinga. Þar voru framarlega með Hákoni þeir Valtýr Stefánsson, Guðmundur Marteinsson og Einar Sæmundsen og margir aðrir áhugamenn.
Borgarlandið hefur gerbreytt um svip. Lundirnir við Bugðu eru einstaklega fagrir og ásýnd gatnanna í bæjunum er gerólík því sem var í mínu ungdæmi. Trjálundir prýða flesta húsagarða og eldspýtnabrandararnir eru öllum gleymdir.
Og lúpínubreiðan bláa bylgjast í blænum hvarvetna meðfram ökuleiðunum frá þéttbýlinu.