skrifar á heimspekilegum nótum um það hvernig smám saman hefur verið sogað blóðið úr lýðræðinu hjá okkur Íslendingum með þessu endalausa bulli um samráð, samræðupólitík og sérfræðikjaftæði sem leiðir til þess að stjórnmálamenn eru hættir að gegna skyldum sínum við það að stjórna landinu heldur láta allskyns feministum, samkynhneigðum og hreinum sérfræðinga vitleysingum það eftir að bulla um það að stjórnmálamenn séu svo vitlausir að þeir séu ekki færir um að stjórna neinu. En sérfræðingur veit oft alltaf meira og meira um minna og minna þangað til að hann að endingu veit allt um ekki neitt.
Háskólakommeríið er einna duglegast við að dreifa þessari vitleysu um samfélagið alveg sama þótt þjóðin þekki þá KúbuGylfa og Þorvald Gylfason og fleiri af því slegti út í æsar.
Stjórnmálamenn eru líka þær heybrækur með skort á sjálfstraustu að láta þetta lið komast upp með þetta. Þeir þorðu fæstir að standa með Sigríði Andersen ráðherra sem á að ráða vali á dómurum en ekki einhverjir ótíndir valdasóðar sem kunna að sitja misóhæfir á dómarabekkjum núna fyrir atbeina fyrri ráðherra. Meginreglan á að vera sú að kjörnir fulltrúar eigi að ráða en ekki einhver ótíndur hávaðaskríll út í bæ.
Sigmundur Davíð segir m.a.:
"...Í seinni tíð hefur orðið vinsælt að tala um svokölluð „samræðustjórnmál“ eða „samstöðustjórnmál“. Hugmyndin er að stjórnmálamenn ættu sem oftast að tala sig inn á sameiginlega niðurstöðu, þ.e. finna niðurstöðu sem allir geta sætt sig við. Með þessu er hugmyndin að baki lýðræði að miklu leyti tekin úr sambandi.Kjósendur eru settir í þá stöðu að það er sama hvern þeir kjósa, niðurstaðan verður alltaf sú sama, þ.e. lægsti samnefnarinn.."
"...Lausnin er ekki sú að taka valdið frá stjórnmálamönnum á þeirri forsendu að þeir sem eru kosnir til að taka ákvarðanir hljóti að vera verst til þess fallnir að taka ákvarðanir. Þegar stjórnmálamenn afsala sér valdi eru þeir nefnilega ekki að afsala sér eigin vald. Þeir eiga ekki valdið sem þeir fara með. Valdið er eign kjósenda. Fyrir vikið er verið að taka valdið af kjósendunum og færa það til fólks sem ber ekki lýð- ræðislega ábyrgð, fólks sem kjósendur hafa ekkert um að segja. Það er ólýðræðislegt..."
"...Þetta hefur gengið svo langt að hugtakið „pólitísk ákvörðun" er orðið einhvers konar skammaryrði og telst þá vera andstæða svokallaðra „faglegra ákvarðana“. Ljóst er að sagan geymir ótal dæmi um rangar ákvarðanir stjórnmálamanna, þar með talið ákvarðanir sem snúast um allt annað en að gæta þeirra hagsmuna sem menn voru kosnir til að verja. En fyrir slíkt ber að refsa í kosningum (eða með öðrum hætti þegar tilefni er til)..."
Svo fer Sigmundur að fimbulfamba um sömu hluti og hann er að gagnrýna og fer að afsaka embættismenn og níuverandi ríkisstjórn fyrir að reyna að stjórna.Sjálfur maðurinn sem ber ábyrgðina á verstu Jóhönnu-stjórn lýðveldisins til þessa þó að hann hafi bætt eitthvað um síðar með Bjarna.
Samt eru þessar hugleiðingar Sigmundar þess virði að tekið sé eftir þeim. Sérvitringakerfið er orðið allt og ráðandi í íslenskum stjórnmálum.