dettur mér í hug þegar ég keyri eftir Hringbrautinni í vestur í bæ í austur meðfram verkamannabústöðunum og styttunni af Héðni Valdimarssyni. Og svo fram hjá elliheimilinu Grund. Þetta byggðu menn nánast með berum lúkunum í kreppunni og peningaleysinu eftir 1930 af því að þetta vantaði.
Nú eru tímar vælukynslóðanna í peningaflóði sem Dagur Bergþóruson er dæmigerður fulltrúi fyrir. Maður sem getur ekki neitt nema talað um hvað hann ætlar að byggja mikið einhvern tímann en gerir aldrei neitt.
Nú eru tímar unga fólksins sem gerir ekkert annað en væla um háa vexti og verðtryggingu og háan byggingakostnaðinn sem nemur 500.000 kr. á fermetra í sölu um leið og það keyrir framhjá smáíbúðahverfinu: það er sagt að það sé hægt að byggja og flytja inn fyrir 200.000 kall á fermetra ef menn bara nenni og hafi lóð til að byggja á. En þær eru auðvitað hvergi til fyrir einstaklinga.það er miklu auðveldara að bara að heimta að ríkið geri eitthvað fyrir unga fólkið sem annars fer úr landi þegar það er búið að læra.
Af hverju gerir fólk ekki neitt sjálft eins og það gerði í gamla daga? Hvað er að okkur?