þeirra sem hæst gala á torgum mannúðarinnar sem þeir hafa tileinkað sér á sínum sérsviðum er oftlega vandfundinn. Hér er allt ónýtt að sögn margra sem fremst fara í neikvæðni og fólkið án hugsunar, samúðar og mannkærleika. Það eru sýndar myndir af börnum sem eiga bágt og okkur sagt að við séum vond að vilja ekki hjálpa með landvistarleyfi.
Svo orðar Páll Vilhjálmsson þetta:
"
Eftir hrun var ,,ónýta Ísland" óopinbert slagorð góða fólksins. Það vildi afnema stjórnarskrá lýðveldisins, pakka fullveldinu saman og senda það til Brussel. En hrunið var ekki meira en svo að við réttum úr kútnum, þökk sé krónunni, sem góða fólkið hatast við.
Ísland býður þegnum sínum upp á öfundsverð lífskjör. Þess vegna kemur hingað fólk að vinna og setjast að. En sumir koma í leit að fríu fæði, húsnæði og dagpeningum. Og góða fólkið rekur upp ramakvein þegar útlendingum er vísað úr landi eftir að sýnt er fram á að viðkomandi eigi ekkert erindi hingað.
,,Ég skammast mín að vera Íslendingur" heitir herferð góða fólksins, sem nú stendur yfir á samfélagsmiðlum með dyggri aðstoð fjölmiðla sem reglulega birta fóður fyrir þá góðu að kjamsa á. Þetta nýja tilbrigði við ,,ónýta Ísland" er sumpart keyrt áfram af fólki sem beðið hefur skipbrot í lífinu.
Sumir í háværasta hluta góða fólksins eiga að baki persónulegt gjaldþrot, alkahólisma og brotnar fjölskyldur. Til er fólk sem ,,afrekar" allt þrennt. En samt gólar það á torgum samfélagsmiðla um að þjóðin eigi að skammast sín.
Fólk með ömurlegan æviferil á það til að kenna öllum öðrum en sjálfum sér um mistökin í lífinu. Þetta fólk þiggur með þökkum hjartnæmar hannaðar sögur af flóttamönnum í bágindum, otar þessum sögunum framan í þjóðina og segir hrokafullt: þið eigið að skammast ykkar.
Vellíðunin, sem misheppnaður einstaklingur finnur fyrir, þegar hann hreykir sér í hlutverki mannvinar bætir upp vanlíðan ömurlegrar ævi."
Hver kannast ekki við þennan söng. Allt ætlar af göflum að ganga ef stjórnvöld ætla að fylgja eigin reglum. Þá hlaupa til sjálfskipaðir spekingar sem boða til mótmælafunda og samstöðu um að beygja kerfið að sínum sérþörfum. Þetta smitast auðveldlega inn á Alþingi þar sem það veldur fjöldasamúðarkasti og ríkisborgararétti er slett eins og skyri eftir vilja kórsins. Eitt svona kast stendur nú yfir og reynt er að gera Sigríði Andersen dómsmálaráðherra að ófreskju sem enga mannlega tilfinningu hafi.
Sannleikurinn er hinsvegar sá, að hinn þögli meirihluti vill að sparlega sé farið með veitingu íslensks vegabréfs.Hann vill ekki opin landamæri. Fólki finnst ekki rétt að það kalli á veitingu ríkisborgararéttar til heilu stórfjölskyldnanna þó einn einstaklingur hafi hlotið slíkan rétt.
Alltof áberandi er það að þetta Góða fólk setji sama sem merki milli hælisleitenda, kvótaflóttamanna og farandverkamanna sem hingað koma á löglegan hátt. Það er auðvelt að búa slíkar furður í búninga mannúðar og vorkunnsemi sem enga tengingu hefur við staðreyndir.
Vonandi tekst stjórnvöldum að halda sinni ró þrátt fyrir moldviðri óvandaðra fréttamiðla.Í þeim hópi virðist RÚV síst eftirbátur annarra þegar kemur að illa ígrundaðri samúðarvakningu hjá góðhjörtuðum en fljótfærum almenningi.