að nafni Árni Matthíasson skrifar reglulega í Morgunblaðið greinar sem virðast skipulega stefna að því að fæla fólk frá öllu sem kenna má til hægristefnu í stjórnmálum.
Í dag gengur hann eiginlega fram af mér með því hvernig hann leyfir sér að skrifa um réttkjörinn Forseta stærstu vinaþjóðar Íslendinga, Bandaríkja NorðurAmeríku.
En skrifin eru eru innvafin í meira bull um hægristefnu í stjórnmálum almennt svo ég læt greinina flakka í heild sinni þó hún sé hrútómerkileg að flestu leyti:
"14. júní síðastliðinn var haldinn í Lundúnum fundur á vegum breska íhaldsflokksins þar sem menn ræddu um þau tækifæri sem gæfust til að afnema byggingareglugerðir í kjölfar þess að Bretar segðu skilið við Evrópusambandið. Heimildir herma að fundurinn hafi verið með dauflegra lagi, enda haldinn í skugga harmleiks: þá um nóttina hafði fjöldi manns farist í eldsvoða í Grenfell-turninum í borginni og við blasti að það væri vegna þess að ekki hefði verið farið eftir gildandi reglugerðum og/eða þær ekki nógu strangar.
25. ágúst sl. gekk fellibylurinn Harvey á land skammt frá bænum Rockport í Texas og hélt sig meira og minna á þeim slóðum til mánaðamóta. Ekki þarf að fjölyrða um skemmdirnar sem hann olli, fjölmargir létust og fleiri eiga eflaust eftir að látast, eignatjón varð gríðarlegt og hreinsun og uppbygging mun taka einhver ár ef ekki áratugi.
Hægrimenn hafa haft undirtökin í Texas í hálfa aðra öld eða þar um bil og þess sér stað til að mynda í því að Houston var borg þar sem allt var leyfilegt: menn máttu byggja hvar sem þeir gátu komist yfir lóð og yfirvöld skiptu sér lítið af því hvernig hús byggð voru – víðast voru reglugerðir takmarkaðar og sumstaðar giltu engar reglur um húsbyggingar. Fyrir vikið ræstu menn fram votlendi og malbikuðu og steyptu yfir það, þrengdu að skurðum og ræsum og kærðu sig kollótta um flóðahættu og skjól með augljósum afleiðingum þegar flóðið mikla kom.
Það er þrálátt stef hægrimanna þar í landi (og hér á landi reyndar líka), að allt sé að farast vegna reglugerða, að nánast ekkert sé mikilvægara í mannlífinu en að fækka þeim reglum sem koma í veg fyrir að menn geti gert hvað sem er hvar sem þeim hentar, ekki síst ef byggja þarf eitthvað sem græða má á. (Þessa sér til að mynda stað nú í aðdraganda sveitarstjórnakosninga í Reykjavík þegar brakúnar og spekúlantar birtast í fjölmiðlum sótbölvandi um að fá ekki að byggja hótel um þvera borg, fylla miðbæinn af lundabúð- um og drekkja borgarlífinu í krám og knæpum.)
Vestan hafs gerðust þau tíðindi á síðasta ári að loddari var kjörinn forseti, hrokafullur raðlygari og hórkarl. Að fylgjast með forsetatíð hans hefur verið eins og að horfa á eld í ruslagámi; forvitnilegt (og jafnvel skemmtilegt) á sinn hátt, en um leið þakkar maður sínum sæla fyrir að vera ekki undir hans stjórn.
Bandaríska stjórnkerfið er þó ekki bara einn maður, en svo vill til að hægrimenn þar vestan hafs, Repúblikanaflokkurinn, ráða því sem þeir vilja á þingi (í meirihluta í báðum deildum) og í flestum ríkjum – eiga nærfellt alla ríkisstjóra. Þeir leggjast því á árar með forsetanum gegn almenningi sem svamlar um í flóðinu í Texas (og í Flórída um næstu helgi ef svo fer sem horfir með Irmu), enda sígilt þeirra viðhorf: Úlfur rekur annars erindi. arnim@mbl.is
Makalaust að Morgunblaðið skuli hafa svona kommatitt eins og þennan Árna Matthíasson sem blaðmann í sinni þjónustu sem notar svona götustrákaorðbragð um þjóðhöfðingja erlendra ríkja sem jafnvel ég þori ekki að nota þó mig langi stundum.