lauk þegar Laxeldisstöð Ríkisins var stofnuð í Kollafirði.
Þá hófst skipulögð ræktun á smálaxi sagði einn gamall og vís laxveiðimaður við mig.
Hann sagðist muna þá tíð í Andakíl að hann var að sækja lax í gildrur í sjónum. Hann var þá sjálfur um 20-40 kíló og þurfti að slást við laxana sem oftlega höfðu hann undir þegar hann var að reyna að poka þá. Hann man eftir mynd þar sem einn er sporðbundinn á aktygjabogann á Molda gamla og hausinn dregst við jörð í 90 gráðu horni. Ég þekkti sjálfur hann Molda sem var traustur vagnhestur sem kunni tölt og rak upp rassinn og jós ef við slógum í hann. Góður hestur hann Moldi og enginn smáhestur, sem dró snúnings- og rakstrarvélar allan daginn án þess að kvarta þangað til að vélaöldin gekk algerlega í garð í Borgarfirðinum.
Elli á Kvíum blessaður sagði mér eftirfarandi sögu í Kjarrá:
" Í þá daga voru laxarnir stórir sjáðu til. Hann setti í hann uppi í Kodda og barðist við hann alla leið niður eftir en missti hann loks í Wilson sem svo heitir síðan eftir hinu enska veiðimanni. Fleiri kílómetra leið."
" Nú veiðast ekki nema puttar í íslenskum laxveiðiám. Tuttugu og fjögra punda fiskar þykja stórir. Í gamla daga voru þeir oft helmingi stærri. Það er búíð að rækta þá úr stofninum sagði veiðimaðurinn gamli að lokum".
Þetta er býsna hlálegt í þeirri umræðum sem oft heyrist núna um erfðablöndun laxins úr kvíaeldi. Skaðinn er nefnilega löngu skeður og sögu íslenskra stórlaxa er löngu lokið.