Vladimirs Putín forseta Rússlands í Morgunblaðinu:
Foreldrar mínir upplifðu skelfilegar þrekraunir í umsátrinu um Leníngrad. Vítja, bróðir minn, lést aðeins tveggja ára en mamma mín lifði af fyrir kraftaverk. Faðir minn hafði lausn frá herskyldu en hann, líkt og milljónir sovéskra borgara, bauð sig fram sem sjálfboðaliða til að verja heimaborg sína og særðist illa í orrustu.
Ábyrgð okkar gagnvart bæði fortíðinni og framtíðinni felst í því að gera allt sem í okkar valdi stendur til þess að ægilegar hörmungar af þessu tagi endurtaki sig ekki. Þess vegna taldi ég það vera skyldu mína að birta grein um heimsstyrjöldina síðari og Föðurlandsstríðið mikla.
Að vanrækja lærdóm sögunnar getur haft í för með sér þungar afleiðingar. Við munum standa dyggilega vörð um sannleikann sem kemur fram í skjalfestum sögulegum staðreyndum og halda áfram að segja frá atburðum heimsstyrjaldarinnar síðari með heiðarlegum og óhlutdrægum hætti.
Móðgun og háð við minninguna er ekkert annað en níðingsverk. Slíkt níðingsverk getur verið framið af ásetningi, í hræsni og meðvitað, þegar í yfirlýsingum í tilefni af 75 ára afmæli stríðsloka er minnst á alla þátttakendur í bandalaginu gegn Hitler nema Sovétríkin.
Framlag Sovétríkjanna og Rauða hersins var gríðarlega mikilvægt og átti afgerandi þátt í sigrinum gagnvart nasismanum þrátt fyrir að nú til dags sé verið að reyna að sýna fram á annað. Þann 28. apríl 1942 sagði Roosewelt í ávarpi sínu til bandarísku þjóðarinnar: „Rússneski herinn hefur útrýmt og eyðilagt og heldur áfram að útrýma og eyðileggja meira af mannafla, flugvélum, skriðdrekum og fallbyssum hins sameiginlega óvinar okkar en allar aðrar sameinaðar þjóðir samanlagt“. Churchill skrifaði í bréfi sínu til Stalín 27. september 1944 að það væri „einmitt rauði herinn sem rifi innyflin úr þýsku hervélinni...“
Næstum því 27 milljónir sovéskra borgara létu lífið á vígstöðvunum og í þýskri stríðsfangavist, dóu úr hungursneyð og í loftárásum, í gettóum og líkbrennsluofnum í útrýmingarbúðum nasista. Sovétríkin misstu sjöunda hvern ríkisborgara sinn á meðan Bretland missti einn af 127 og Bandaríkin einn af 320. Því miður eru þessar tölulegu upplýsingar um þungan og óbætanlegan mannskaða Sovétríkjanna ekki endanlegar. Fram undan er ítarleg vinna við að varpa ljósi á nöfn og örlög allra sem létu lífið: hermanna Rauða hersins, andspyrnumanna, meðlima hulduhersins, stríðsfanga og vistmanna í fangabúðum, óbreyttra borgara sem féllu fyrir hendi refsisveita. Það er skylda okkar.
Sigurinn er afrakstur aðgerða allra landa og þjóða sem börðust gegn sameiginlegum óvini. Breski herinn varði föðurland sitt gegn innrás og barðist við nasista og leppríki þeirra í Miðjarðarhafi og Norður-Afríku. Hersveitir Bandaríkjamanna og Breta frelsuðu Ítalíu og opnuðu aðra víglínu úr vesturátt. Bandaríkin unnu mikinn og banvænan skaða á árásarher í Kyrrahafi. Við munum eftir gríðarlegum fórnum kínversku þjóðarinnar og mikilvægu hlutverki hennar í sigri á japönskum hernaðarsinnum. Við gleymum heldur ekki „stríðandi Frökkum“ sem sættu sig ekki við skammarlega uppgjöf og héldu áfram að berjast við nasista.
Við erum einnig í ævarandi þakkarskuld við Bandamenn sem veittu Rauða hernum aðstoð með sendingum á skotfærum, hráefni, vistum og búnaði. Sú aðstoð var áþreifanleg og nam hér um bil sjö prósentum af allri hernaðarframleiðslu í Sovétríkjunum.
Bandamenn stofnuðu í sameiningu Alþjóðaherdómstólinn sem hafði það hlutverk að rétta yfir stjórnmála- og herglæpamönnum meðal nasista. Úrskurðir dómstólsins fela í sér skýrt lagalegt mat á glæpum gegn mannkyni á borð við þjóðarmorð, þjóðernis- og trúarhreinsanir, gyðingahatur og útlendingaandúð. Dómstóllinn í Nürnberg hefur fordæmt með skýrum og ótvíræðum hætti vitorðsmenn nasista og samverkamenn þeirra af ýmsum toga.
Afstaða okkar er enn óbreytt í dag. Glæpsamlegar gjörðir vitorðsmanna nasista eiga sér enga réttlætingu eða fyrningarfrest. Þess vegna vekur það furðu þegar sum lönd upphefja þá sem hafa átt samstarf við nasista og uppgjafarhermenn í heimsstyrjöldinni síðari. Ég tel það vera óásættanlegt að leggja að jöfnu frelsishermenn og hernámsliðið. Ég get ekki litið á vegsömun á samverkamönnum nasista öðruvísi en svik við minningu feðra og forfeðra okkar. Þetta eru svik við þær hugsjónir sem sameinaðar þjóðir áttu í baráttunni gegn nasisma.
Stórveldin, sigurvegararnir í stríðinu, eftirlétu okkur kerfi sem varð holdgervingur þess sem menntamenn og stjórnmálamenn höfðu stefnt að um nokkurra alda skeið. Ráðstefnur í Teheran, Jalta, San Francisco og Potsdam hafa skapað grundvöll að því að heimurinn, þrátt fyrir skarpan ágreining, hefur verið laus við allsherjarstríð í 75 ár.
Hætt er við því að sú endurskoðun sögunnar sem farið er að verða vart á Vesturlöndum, fyrst og fremst í því sem snýr að heimsstyrjöldinni síðari og afleiðingum hennar, geti orðið til þess að brengla gróflega skilning fólks á þeim lögmálum friðsamlegrar þróunar sem voru mótuð á ráðstefnunum í Jalta og Teheran 1945. Sá þýðingarmikli sögulegi ávinningur náðist með þeim ákvörðunum sem teknar voru í Jalta og á þeim tíma að búa til kerfi sem gerði stórveldunum kleift að halda áfram á braut viðræðna við lausn deilumála.
20. öldin hafði í för með sér mikil átök á heimsvísu en árið 1945 urðu þáttaskil þegar kjarnorkuvopn komu til sögunnar sem höfðu getu til að eyðileggja jörðina. Með öðrum orðum var það orðið alltof varasamt að beita valdi við lausn deilna. Það skildu sigurvegarar í heimsstyrjöldinni síðari. Þeir skildu það mjög vel og gerðu sér grein fyrir ábyrgð sinni gagnvart mannkyninu.
Ný valdabarátta hófst á heimsvísu næstum því um leið og heimsstyrjöldinni síðari lauk og var hún býsna grimm á köflum. En sú staðreynd að kalda stríðið varð ekki að þriðju heimsstyrjöldinni sýndi með sannfærandi hætti hversu skilvirkir samningarnir voru sem þríeykið mikla (leiðtogar bandalagsþjóðanna) gerði sín á milli. Hegðunarreglur sem samið var um við stofnun Sameinuðu þjóðanna gerðu í kjölfarið mögulegt að draga úr áhættu og hafa stjórn á deilum.
Sú úrvinnsla sem fór fram í kjölfar heimsstyrjaldarinnar síðari hefur haft afgerandi áhrif á þróun alþjóðasamskipta. Jafnvel djúpstæður ágreiningur – geópólitískur, hugmyndafræðilegur eða efnahagslegur – kemur ekki í veg fyrir að hægt sé að finna leiðir fyrir friðsamlega sambúð og samstarf, óski menn þess.
Með sameiginlegt sögulegt minni að leiðarljósi getum við og verðum að treysta hvert öðru. Þetta skapar traustan grundvöll fyrir sameiginlegar aðgerðir í þágu aukins stöðugleika og öryggis í heiminum, farsældar og velfarnaðar allra þjóða. Það er sameiginleg skylda okkar og ábyrgð gagnvart heiminum, núlifandi og komandi kynslóðum."
Ég er einn af fylgjendum Putíns á Vesturlöndum. Ég álít að hann hafi lagt mikið af mörkum til friðarstillingar í heiminum. Hvað sem annað er sagt um hann hefur mér fundist hann vera talsmaður hófstillingar í alþjóðamálum sem og Donald Trump hefur einnig verið. Ég hef bundið vonir við samstarf þessarra manna í friðarátt í heiminum.
Skrif Þorvaldar Gylfasonar um Trump og fáránlegt orðaval hans eru þvílík sönnun þess að þeim manni er ekki trúandi fyrir neinum ábyrgðarstöðum hér eftir sem hingað til á alþjóðavettvangi sem Bjarni Benediktsson kvað lofsamlega upp úr með.
Ég fagna því að Pútín verði áfram leiðtogi Rússa og vona einnig að Trump vinni sigur í nóvember en stríðshaukarnir í Demókrataflokknum með Hillary Clinton innanborðs fari halloka..
Mér finnst að þessir menn, Putin og Trump, hafi unnið fyrir því að njóta sannmælis.
Þetta er frábær grein hjá Vladimir Pútín, forseta vinaþjóðar Íslands Rússlands.