það er vafinn sem okkar þjóðar-Hamlet þarf að svara.
Það er langur vegur á milli þeirra sem meta fyrra afbrigðið á móti því síðara. Munar hugsanlega helmingi.Og út úr því koma engir peningar heldur einhverjir efnisgripir. Eins og skuldir Reykjanesbæjar, máls-og launakostnaður skilanefndarinnar sem eru hluti af efnahag Íslandsbanka. Og margt fleira er til nefnt.
Þegar stöðugleikaskatturinn var kynntur af stjórnarforystunni í Hörpu þá leist mönnum vel á. Síðan er eins og ríkisstjórnin sé hætt að trúa á hæfni íslenska fullveldisins til þess að leggja á þá skatta innanlands sem enginn getur dregið í efa.
Stjórnarþingmaður hélt þessu sem áhættu mjög fram á fundi í Kópavogi gegn mikilli andspyrnu fundarmanna.Þá sagðist bloggara svo frá:"Fundurinn fór eiginlega úr böndunum svo hart var sótt að Sigríði og missti fundarstjórinn nokkuð stjórn á honum vegna æsinga fundarmanna sem hótuðu að ganga úr flokknum og hætta að kjósa hann ef stjórnvöld ætluðu að lyppast svona niður í því að halda á hagsmunum almennings."
Ríkisstjórnin verður að gera sér ljóst að trúverðugleiki hennar hjá almenningi er allur undir ef fólk telur að hún hafi glutrað þessu máli niður. Og trúverðugleiki flokkanna líka.
Flestir ólöglærðir telja að íslenska fullvalda ríkið geti lagt á skatta á Íslendinga og innlenda lögaðila eins og því sýnist. Ef einhverjum mislíkar þá getur hann skotið lagatextanum til Hæstaréttar sem verður að dæma eftir lögum aðeins.
Er ekki allt annað hjóm og hræðsluáróður eins og að Evrópudómstóll eða Mannréttindadómstóll geti eitthvað breytt lögum á Íslandi? Getum við ekki bara sagt okkur frá slíku ef með þarf? Til hvers eigum við að vera að hika við stöðugleikaskattinn?
850 milljarða stöðugleikaskattur var góð tillaga þó að sumum finndist hún vera of lág. Að fara að taka eitthvað rýrara í staðinn er fráleitt. Leggjum stöðuleikaskattinn á og innheimtum hann með fullri hörku og hættum að vera hrædd við að vera eða vera ekki.