er til umfjöllunar hjá Páli Vilhjálmssyni bloggkóngi. Hann segir:
"Róbert Spanó dæmdi í Mannréttindadómstól Evrópu fyrir æskuvin sinn Vilhjálm H. Vilhjálmsson í máli gegn íslenska ríkinu. Málið snerist um vinnulag dómsmálaráðherra Sigríðar Á. Andersen og alþingis við skipan dómara við landsrétt.
Nú fer málið fyrir yfirrétt Mannréttindadómstólsins og aftur er Spanó mættur í dómarasætið en vitnisburður Sigríðar afþakkaður.
Hvað yrði sagt ef dómari í landsrétti fylgdi dómsmáli yfir í hæstarétt og dæmdi aftur í sama máli? Jú, það yrði kallað réttafarshneyksli, dómsmorð, enda útilokað að viðkomandi dómari væri óvilhallur. Dómur felur í sér afstöðu dómara, annars væri enginn dómur. Dómari sem fylgir máli frá einu dómsstigi yfir á annað er í raun að endurskoða sjálfan sig.
Einu sinni trúði Evrópa á guðlegt einveldi. Núna á guðlega dómara. Séð frá Íslandi er hvorttveggja brandari"
Merkilegt ef þetta þykir allt í lagi hjá Evrópudómstólnum þegar þetta stingur svona í stúf við það sem við eigum að venjast í dómsmálum.
Eru fjárhagslegir hagsmunir það sem úrslitum ræður fyrir lágt launaðan íslenskan embættismann? Burtséð frá því er Róbert Spanó stætt á því að láta sem ekkert sé og sitja í dómnum?
Hefði ekki einhverjum dottið í hug að Róbert Spanó, sem er vandur að virðingu sinni innanlands á Íslandi myndi í þessu tilviki stíga til hliðar rétt eins og Sigríður Andersen gerði sem málsaðili?
