mennirnir í InDefence og Kjósum.is samtökunum frá dusilmennsku Alþingismanna sem samþykktu Icesave lll af því að það væri svo lítil upphæð að hún skipti ekki máli. Aðeins einhverjir 20-30 milljarðar sögðu þeir sinnum sjö.
Þjóðin sagði 60 % aftur nei í apríl 2011 þrátt fyrir hótanir stórspekinga og vitringa um að við myndum verða Kúba Norðursins eða þaðan af verra ef við ekki greiddum samkvæmt ísköldu mati og myndum tapa í málaferlum.
Þór Whitehead rifjar upp söguna í glöggri grein í Morgunblaðinu í dag. Og vegna þeirra sem ekki lesa Mogga þá er greinin svohljóðandi:
"Veturinn 2008 var illa komið fyrir íslensku þjóðinni. Bankakerfið var að miklu leyti hrunið og bresk stjórnvöld höfðu fryst eignir íslenskra banka í Bretlandi með hryðjuverkalögum. Gordon Brown, forsætisráðherra Bretlands, sagði Ísland á barmi gjaldþrots og erlendir fjölmiðlar tóku í sama streng. Þeir sökuðu Íslendinga um að ætla að smeygja sér undan alþjóðlegum skuldbindingum við sparifjáreigendur í bankaútibúum erlendis.
Allt lagðist þetta á eitt við að ógna utanríkisverslun Íslands, tefja endurreisn fjármálakerfisins og spilla orðstír íslenska ríkisins og þjóðarinnar um heim allan.
Stjórnvöld sýndust af ýmsum ástæðum treg eða lítt fær um að taka fyllilega á þessum vanda, og það féll í grýttan jarðveg þegar Davíð Oddsson seðlabankastjóri (brátt leystur frá embætti af nýrri ríkisstjórn) lét að því liggja að íslenska þjóðin ætlaði ,,ekki að borga skuldir óreiðumanna“ í útlöndum.
Nokkrum framtakssömum mönnum í Reykjavík, sem flestir áttu það sameiginlegt að hafa hlotið háskólamenntun sína í Bretlandi, þótti hér í óefni komið. Þeir stofnuðu með sér samtökin InDefence of Iceland með það að markmiði að virkja almenning til varnar landinu. Íslenska ríkið gæti aldrei náð viðunandi samningum um ágreiningsefnin við Breta og Hollendinga og reist fjármálakerfið úr rústum nema Íslendingar styrktu stöðu sína út á við – ekki aðeins gagnvart erlendum stjórnvöldum heldur einnig gagnvart fjölmiðlum og almenningi á Vesturlöndum. Sókn væri besta vörnin, og hana hófu samtökin með því að setja upp frumlega netsíðu, þar sem fram fór undirskriftasöfnun og kröftugur málflutningur gegn ákvörðun Bretastjórnar um að beita hryðjuverkalögum gegn íslenskum bönkum.
Íslendingar vildu virða skuldbindingar íslenska ríkisins við evrópska innstæðutryggingakerfið, en tækist ekki að leysa úr ágreiningi um það efni ætti að vísa málinu til dómstóla eftir hefðum réttarríkisins, undirstöðu vestræns lýðræðis.
Í mars 2009 afhentu forvígismenn InDefence-hópsins breskum þingmönnum undirskriftir rúmlega 83.000 manna gegn beitingu bresku hryðjuverkalaganna gagnvart íslenskum aðilum.
Nokkru síðar, 5. júní 2009, gerðu ríkisstjórnir Bretlands, Hollands og Íslands með sér svonefndan Icesavesamning um uppgjör á bresku þrotabúi Landsbankans. InDefence-hópurinn lagðist eindregið gegn þessum samningi, þar sem hann bryti m.a. í bága við fullveldi landsins og stefndi endurreisn fjármálakerfisins og lífskjörum íslensku þjóðarinnar í hættu.
Íslenska ríkið hefði að ósekju fallist á ábyrgð á ólögmætri Icesave-kröfu Breta og Hollendinga, samningsvextir væru allt of háir og gjaldfellingarákvæði afar varasöm. Þrátt fyrir þessi þungvægu rök töldu þeir félagar ólíklegt að samningnum yrði hnekkt og beittu sér þess vegna fyrir því að Alþingi setti ýmsa fyrirvara við efni hans.
Nú fór svo að ríkisstjórnir Bretlands og Hollands höfnuðu fyrirvörunum, en féllust til sátta á viðaukasamning, Icesave II. InDefence-hópurinn hóf hins vegar harða baráttu gegn þessum samningi með því að hann gerði nánast að engu fyrirvara til að takmarka ábyrgð íslenska ríkisins á umsömdum skuldbindingum.
Stjórnarandstaðan á Alþingi og hluti stjórnarþingmanna undir forystu Ögmundar Jónassonar lagðist á sveif með hópnum og var samningurinn því að lokum samþykktur með aðeins þriggja atkvæða meirihluta á þingi í árslok 2009.
InDefence-hópurinn efndi hins vegar til undirskriftasöfnunar, þar sem skorað var á Ólaf Ragnar Grímsson forseta Íslands að synja lögum um samninginn staðfestingar. Þátttaka í söfnuninni reyndist með fádæmum og 2. janúar 2010, fyrir réttum tíu árum, afhentu forsvarsmenn InDefence forsetanum undirskriftirnar, alls 56.089.
Fjöldi manns hafði þá safnast saman úti fyrir Bessastöðum og hafði blys á lofti. Þessi aðgerð átti sinn þátt í að móta það álit erlendra fjölmiðla að meirihluti íslensku þjóðarinnar væri að taka málið í sínar hendur með friðsamlegum og lýðræðislegum hætti, eins og stjórnarskrá landsins tryggði.
Þremur dögum síðar fór forsetinn að áskorun undirskrifenda með þeirri röksemd að vilji þjóðarinnar væri hornsteinn lýðræðisins. Skömmu síðar kom fram að Bretar og Hollendingar væru nú skyndilega reiðubúnir að bjóða Íslendingum hagstæðari samningskjör, enda fór þjóðaratkvæðagreiðslan svo að 98,1% þátttakenda greiddi atkvæði gegn Icesave-samningnum.
Á þesssum erfiðu tímum hafði InDefence tekist að sameina þjóðina um það grundvallaratriði að íslenska ríkið ætti ekki að leggja út fé fyrir skuldum sem það hefði aldrei stofnað til. Samningsstaða Íslands hafði styrkst við sóknina gegn bresku hryðjuverkalögunum og efldist nú enn frekar við úrslit þjóðaratkvæðagreiðslunnar og skörulegan málflutning forseta Íslands í erlendum fjölmiðlum.
Fjármálageirinn alþjóðlegi hafði augljóslega fengið allt of lausan tauminn og ógnað að lokum sjálfu hagkerfi Vesturlanda með græðgi sinni og hroka.
Allt gróf þetta nú undan kröfugerð Breta og Hollendinga á hendur Íslendingum. Þeim varð ekki lengur lýst sem sérstökum syndaselum, sem flokka bæri með hryðjuverkamönnum.
Eftir úrslit þjóðaratkvæðagreiðslunnar 2010 hófust að nýju samningaviðræður ríkisstjórna, sem lauk með þriðja Icesavesamningnum, svonefndum Buchheit-samningi, í desember 2010. InDefence-hópurinn var ekki á eitt sáttur um ýmis ákvæði þessa samnings og tók því ekki sem heild beina afstöðu til hans samkvæmt starfsreglum sínum. Buchheit-samningurinn, sem samþykktur var með yfirgnæfandi meirihluta á Alþingi, þótti almennt til bóta miðað við tvo hina fyrri Icesave-samninga.
Engu að síður ákvað forseti Íslands að fara að áskorunum í víðtækri undirskriftasöfnun nýrra samtaka, kjósum.is, og synja lögunum um samninginn staðfestingar.
Í þjóðaratkvæðagreiðslu í apríl 2011 var III. Icesave-samningnum síðan hafnað með 60% atkvæða. Þótt InDefence sæti hjá í þessari lotu réðust úrslitin líklega að talsverðu leyti af öflugu kynningarstarfi og málflutningi hópsins gegn fyrri Icesavesamningnum. Þar við bættist skörp gagnrýni sumra félaga úr hópnum á ýmis grundvallarákvæði samningsins.
Eftirlitstofnun Fríverslunarsamtaka Evrópu (ESA) brást hart við niðurstöðu þjóðaratkvæðagreiðslunnar. Hóf stofnunin málsókn fyrir EFTA-dómstólnum gegn íslenska ríkinu með stuðningi Evrópusambandsins vegna meintra brota á tilskipun þess um innstæðutryggingar bankareikninga.
Í janúarlok 2013 sýknaði dómstóllinn íslenska ríkið hins vegar af öllum kröfum þessara aðila, eins og alkunna er. Með þeim dómi hafði málstaður InDefence hlotið endanlegan sigur.
Dr. Carl Baudenbacher, fyrrverandi forseti EFTA-dómstólsins, komst síðar svo að orði í blaðaviðtali að III. Icesave-samningurinn hefði verið ,,skrifaður á máli Versalasamninganna“, sem bundu enda á fyrri heimsstyrjöld. Rök hafa verið færð fyrir því að Versalasamningarnir séu einhverjir ógæfulegustu nauðungarsamningar veraldarsögunnar. Orð dómsforsetans sýna því skýrt hvílíkt nauðsynjaverk þeir menn unnu sem með stuðningi forseta Íslands tryggðu íslensku þjóðinni lokaorðið um Icesave-samningana.
Í krafti þessarar baráttu og fullveldis landsins gat ríkissjóður krafið þrotabú föllnu fjármálafyrirtækjanna (að mestu í eigu erlendra vogunarsjóða) um svokölluð stöðugleikaframlög af útgreiðslum andvirðis eigna í íslenskum krónum.
Sl. haust námu tekjur af þessum framlögum alls 445 milljörðum króna, þar af hafði um 200 milljörðum verið varið til greiðslu ríkisskulda.
Til viðbótar því eru aðrar greiðslur föllnu fjármálafyrirtækjanna til hins opinbera og áætlað er að framlögin geti numið að minnsta kosti 600 milljörðum króna.
Stöðugleikaframlögin eiga því ríkan þátt í hinni einstöku endurreisn íslenska fjármálakerfisins, en ekki er minna um vert hvernig óeigingjörn barátta InDefence hópsins reisti við heiður þjóðarinnar gagnvart umheiminum.
Íslendingar eiga forvígismönnum hópsins mikla þökk að gjalda og framtaks þeirra verður minnst á meðan þjóðin telur það nokkurs virði að fá ráða mikilvægustu hagsmunamálum sínum."
Í stað þess að verða af með hundruð milljarða fengu Íslendingar inn 600 slíka og og munar um minna en þá sveiflu.
Mikið af þeim dusilmennum sem þá sátu á Alþingi og ætluðu að þvinga þennan myllustein um háls þjóðarinnar situr þar enn og greiddu atkvæði um 3. orkupakkann hvað sem kjósendur sögðu. Væri vert að kjósendur rifjuðu upp nöfn þeirra við næstu prófkjör.
Barátta InDefence hópsins bjargaði þjóðinni frá Alþingi 2010 með 98% atkvæða og sparaði henni á endanum með aðstoð samtakanna Kjósum.is, en 42.000 manns höfðu skrifað á lista þeirra samtaka þegar Forsetinn ákvað nýja þjóðaratkvæðagreiðslu, líklega hátt í þúsund milljarða.
Og það sem meira er að þessir aðilar líklega afstýrðu inngöngu Íslands í ESB sem veruleg hætta var á að dusilmennin stefndu hraðbyri til þótt margir sigldu þar undir fölskum flöggum og geri jafnvel enn ef svo ber undir.
Forvígismenn InDefence voru: Agnar Helgason, Davíð Blöndal, Eiríkur S. Svavarsson, Jóhannes Þ. Skúlason, Kristján Gíslason, Magnús Árni Skúlason, Ólafur Elíasson, Ragnar F. Ólafsson og Sigurður Hannesson sem tók við Fálkaorðunni fyrir þeirra hönd á nýjársdag.
Það þarf líka að minnast forsvarsmanna seinni samtakanna, Kjósum.is þar sem Frosti Sigurjónsson var í forsvari. Þeir söfnuðu tugþúsundum undirskrifta til Forsetans, dr. Ólafs Ragnars Grímssonar, sem hvergi bilaði í vörninni fyrir Ísland allan þennan tíma. Þar er verðugt pláss fyrir Fálkakrossa.
Ólafs Ragnars Grímssonar mega allir landsmenn minnast með þakklæti fyrir þá vörn sem hann hélt uppi fyrir land og þjóð í þessari styrjöld allri.
Þessir menn allir björguðu þjóðinni frá dusilmennunum á Alþingi Íslendinga og fá þeir þeim það seint fullþakkað.