á Silfrinu sem við var að búast þegar handvaldir pólitískir sérvitringar eru kallaðir til af Agli til að ræða stjórnarskrármálið gamla frá Jóhönnustjórninni.
Ágúst Ólafur þvældi svipaða steypu og Þorvaldur Gylfason hrærir við öll möguleg tækifæri og Píratakonan Þórdís Eymarsdóttir tók undir. Þetta gengur út á það að halda því fram að þjóðin hafi verið svikin um stjórnarskrá sem hún hafi samþykkt í þjóðaratkvæðagreiðslu. Þetta er orðim svo útslitin lygi að það tekur því ekki að ræða þetta.
Sem betur fer var þarna einn vitiborinn maður í hópnum, Stefán Einar, sem minnti á að við höfum ágæta stjórnarskrá, sem mætti hugsanlega eitthvað bæta. En það væri fráleitt að halda því fram að stjórnarskráin hefði haft eitthvað með hrunið að gera eins og gert væri. Hún hefði dugað þjóðinni ágætlega til þessa.
Það var auðvitað ekki talað um það að stjórnarskráruppkastið sem kom frá þessu uppákomuráði var gersamlega óhæft plagg þar sem sitthvað rak sig á annars horn, yfir hundrað blaðsíðna langhundur í stað fárra blaðsíðna sem skilmerkilegri stjórnarskrá er auðvitað nauðsynleg.
En það er makalaust hvað kommatittirnir geta haldið lífi í ömurlegri umræðu um ólöglegar stjórnarskrárkosningar og þvælu um að þjóðin hafi samþykkt bullið þegar ómarktækur minnihluti tók afstöðu meðan meirihlutinn kærði sig kollóttann.
