prófessor í lögum veltir upp athyglisverðum punktum í sæstrengsmálin í Fréttablaðinu í dag:
Hann segir í niðurlagi:
"Af túlkunarreglum þjóðaréttar leiðir að skýra verður ákvæði EESsamningsins um frjálst flæði vöru til samræmis við ákvæði hafréttarsamningsins. Það þýðir að meginreglan um frjálst flæði vöru leiðir ekki til þess að á íslenska ríkinu hvíli skylda til að heimila lagningu sæstrengs sem flytur rafmagn hingað til lands.
Íslenska ríkið getur því ekki orðið skaðabótaskylt af því að synja rétti sem er ekki til staðar. Það er útilokað. Að halda öðru fram er nýlunda í sögu alþjóðasamskipta. Réttur Íslands til að heimila eða hafna lagningu sæstrengs inn fyrir landhelgina stend ur óhagg aður hvað sem þriðja orkupakkanum eða öðrum ákvæðum EES-samningsins líður."
Spurningin er hvort við viljum tengjast Evrópu raforkulega eða ekki?
Ef við viljum það, ættum við þá ekki að athuga að reisa Thoríum-kjarnorkuver hérlendis í stað þess að drekkja okkar fagra landi stöðugt en hafa ekki einhverja stöðuga kjarnorkufóbíu sem aðrar þjóðir hafa ekki í orkumálum? Erum við ekki að selja upprunaábyrgðir raforku sem telja fram kjarnorkuframleiðslu hvort sem er?
Bjarni bendir á hafréttarleg sjónarmið sem ekki hafa verið mikið í umræðunni um 3. orkupakkann.