allra i eigin íbúðum eða 96 % allra landsmanna í þessu fyrrum kommúnistaríki. 1990 átti kommúnistaríkið 70 % af öllum íbúðum.
Á móti bjuggu aðeins 78% Íslendinga í eigin húsnæði árið 2016 eftir að ríkið svipti 3600 fjölskyldur íbúðum sínum vegna ræfildóms stjórnmálamanna okkar.Þeir settu hag braskara og banka ofar hagsmunum fólksins.
Nú berst kerfið um á hæl og hnakka til þess að leyna því hverjum þessar íbúðir voru seldar og á hvaða kjörum. Einhver furðuleg árátta virðist hrjá kerfið okkar til að berjast gegn yfirlýstri gegnsæisást þeirra á borði framar orði.
Fyrir aldarþriðjungi var lóðarverð meðalíbúðar um 10 % af byggingakostnaði. Nú er það víst um fjórðungur. Þáttur sveitarfélaga blasir við þegar Mosfellsbær úthlutar fleiri lóðum á ári en Reykjavík.
Það er talað um það sem innlegg í væntanlega kjarasamninga að húsnæðisvandinn verði leystur. VR stofnar óhagnaðardrifið byggingafélag. Samt er það svo að lítil íbúð hefur verið ítrekað auglýst til leigu án þess að leiguverð hafi verið nefnt án þess að ein einasta fyrirspurn hafi borist.
Hvað er það þá sem vantar á þennan húsnæðismarkað? Vextir hafa farið lækkandi.Nóg fjármagn er fyrir hendi. Vantar aðeins niðurgreiðslur og ókeypis fjármagn? Eða vill fólk ekki lengur skulda í húsnæði?
Getum við eitthvað lært af Rúmenum sem búa flestir í eigin húsnæði?