nefnir Vilhjálmur Bjarnason þá stjórnmálamenn sem sífellt upphugsa bjargráð með því að krefjast aðkomu lífeyrissjóða að sínum gæluverkefnum. Vilhjálmur segir m.a.:
"... Nú er svo komið að alþingismenn hafa misst öll völd. Alþingismenn skulu ekki sitja í ráðum og nefndum, ef hinar minnstu líkur eru á að þeir úthluti gæðum. Vissulega fylgdu því mikil völd að geta úthlutað lánum, sem aldrei átti að greiða til baka. Lán með lágum vöxtum á miklum verðbólgutímum voru ekki lán, heldur ölmusa, einnig nefnt lánafyrirgreiðsla.
Fjármálafyrirtæki eru ekki hluti af málefnum félagsmála. Fjármálafyrirtæki reka viðskipti. Þó kann þetta að skarast. Þannig eru lífeyrissjóðir fjármálafyrirtæki, sem hafa þá einu skyldu að greiða félögum lífeyri að loknum starfstíma.
Það er ekki „samfélagsleg skylda lífeyrissjóða að standa undir hagvexti í landinu“, eins og alþingismaður nokkur og hagsnillingur sagði í þingræðu.
Það er heldur ekki skylda lífeyrissjóða að „veita lán gegn lágum vöxtum“ til að fjármagna fasteignamarkaðinn. ...
Það er leið til frama að mæla fagurt. Þeir, sem mæla fagurt án innihalds og þurfa ekki að standa undir fagurmæli á sinn kostnað, eru lýðsleikjur. Lýðsleikjur nútímans, og ýmsar þeirra sitja nú á Alþingi, horfa mjög til þeirra fjármuna, sem eru bundnir í lífeyrissjóðum. Lýðsleikjur telja eignir lífeyrissjóða „fé án hirðis“. Þessum gæðum vilja lýðsleikjur úthluta að sínum geðþótta, án þess að gæta að þeim skyldum sem á lífeyrissjóðum hvíla, en skyldurnar eru aðeins að greiða lífeyri að loknum starfsaldri.
Lýðsleikjur í verkalýðshreyfingunni geta átt aðkomu að því að gæta að réttindum eigenda lífeyrisréttinda. Þar geta lýðsleikjur orðið hættulegar. Vilji sumra í þeim flokki stendur til að nota lífeyrisssjóði til að úthluta gæðum án eðlilegs endurgjalds. Lengst ganga sumar lýðsleikjur, sem telja að lánastofnanir séu að „notfæra sér neyð og bágindi“ með því að lána með lánskjörum, sem gera kröfu um að endurgreiðsla sé að jafnvirði lánsfjárins auk hóflegra vaxta.
Ef lýðsleikjur og skjólstæðingar þeirra leita á náðir svokallaðra „smálánafyrirtækja“ vegna lána til fasteignakaupa, þá vandast mál. Á ríkisvald, yfir og allt um kring, að vernda slíka lántaka?
Á einstaklingur aldrei að bera ábyrgð á sjálfum sér og gjörðum sínum? Eða á ríkisvaldið að vernda réttindi í slíkri „einkabankastarfsemi“? Auðvitað ekki.
....Við skoðun á gögnum kemur í ljós að útlán til einstaklinga, sem tryggð eru með veði í fasteignum eru um 1.200 milljarðar. Þessi lán skiptast á lífeyrissjóði, Íbúðalánasjóð og banka. Íbúðalánasjóður og bankarnir fjármagna sín fasteignalán með lántökum hjá lífeyrissjóðum.
Það er eðlilegasti hlutur í heimi að lífeyrissjóðir festi fjármagn sitt í skuldabréfum, þar til þörf er á lausu fé til greiðslu lífeyris. Ef farið verður í félagslegar framkvæmdir í húsnæðismálum verður það ekki á kostnað lífeyrissjóða, eða með skiljanlegri hætti skal sagt: Eigenda lífeyrisréttinda. Nema ef það er almennt samkomulag um að eftirlaunaþegar hafi það of gott.
Þá væri rétt og eðlilegt að skerða þessi góðu réttindi!
...Fyrir nokkrum árum var skipuð „sérfræðinganefnd“ um málefni tengd verðtryggingu á lánamarkaði. Helstu niðurstöður þeirra „sérfræðinga“ voru að lántakendur skyldu niðurgreiða „óverðtryggð“ lán sín með séreignasparnaði sínum, þó með því að nýta að hluta skattfríðindi. Slík niðurgreiðsla var ekki heimil í „verðtryggðum“ lánum.
Ekki var hægt að fá það fram hvað voru „óverðtryggð lán“ eða hvar þau hafi verið í boði! Sumt í skýrslu „sérfræðinganefndarinnar“ voru hreinar rangfærslur. Samanburður „sérfræðinganna“ á endurgreiðsluferlum lána voru hreint bull. Eða jafnvel tillögur til að íþyngja lánþegum!
Þar er átt við að setja hámark á lánstíma „verðtryggðra lána“. Endurbætt tillaga hagsnillings var sú að lánstími mætti lengst vera „75 ár – aldur lántaka“.
Ekki voru það lánastofnanir sem báðu um slíka vernd. Nú hefur doktor í hagfræði, sem nú situr á Alþingi, gengið í flokk með lýðsleikjum og lagt til að lánstími „verðtryggðra lána“ megi lengst vera 25 ár.
Eins og Alþingi komi lánstími við!
Stytting á lánstíma úr 40 árum í 25 ár hefur í för með sér 35% hækkun á árlegri greiðslubyrði. Lánastofnanir eru ekki að biðja um slíka styttingu og íþyngingu fyrir lánþega. Er slík stytting til hagsbóta fyrir lántaka? Þeir geta alltént greitt aukagreiðslur af lánum sínum ef fjárhagsaðstæður leyfa.
Og hví mega „verðtryggð“ lán vera skemmst til fimm ára? Hvað ef lántaki greiðir lán sitt upp á skemmri tíma en fimm árum? Er þá verið að brjóta á „rétti lánveitanda“?
Skyldur löggjafans Það er skylda löggjafans að löggjöf um samninga og vexti taki mið af sanngirni. Það er einnig skylda ríkisvaldsins að viðhalda stöðugleika til hagsbóta fyrir lántaka, hvort heldur einstaklinga eða fyrirtæki.
Löggjafa kemur lánstími ekkert við. Löggjafi getur heldur ekki breytt margföldunarreglum. Eðlileg löggjöf og stöðugleiki skilar sér í góðum lánskjörum fyrir lántakendur.
Sértæk skattlagning á lánamarkaði, sem á sér upptök í góðmennskuköstum hjá lýðsleikjum, fellur til greiðslu hjá lántakendum. Varist góðmennskuköst. Eðlilegar leikreglur eru ávallt til heilla og skila betri árangri en góðmennskuköst."
Lýðsleikjur er sú gerð fólks sem er mest áberandi í stjórnmálum samstímans.