Þessi innflytjandi frá Alaska er löngu orðin að þjóðargersemi Íslendinga.
Sannkallað þjóðarblóm sem bylgjast í blænum um holt, heiðar og sanda þar sem áður ríkti auðnin ein.
Svo segir í Morgunblaðinu í dag:
"Íslensk náttúra uppsker fyrir tilstilli lúpínunnar, að því er fram kemur á heimasíðu Skógræktarinnar. Grös, súrur og ýmsar blómplöntur spretta upp á lúpínubreiðunum á Haukadalsheiði. Til stendur að planta þar um 25-30 þúsund birkitrjám.
Trausti Jóhannsson, skógarvörður á Suðurlandi, segir lúpínuna hafa myndað mikinn jarðveg á svæðinu, frjósamt land og skjól. „Hún hefur breitt úr sér undanfarna áratugi og lokað þessu landi sem var mjög illa farið áður fyrr. Mikil landeyðing hefur verið þarna undanfarnar aldir en lúpínan kom og náði að loka þessum sárum aftur á Haukadalsheiðinni. Hún sáir sér sjálf á þessu svæði þar sem enginn gróður er fyrir. Svo fer hún að hopa og gefa eftir fyrir öðrum gróðri sem sáir sér sjálfur á svæðinu,“ segir Trausti.
Hann bætir við að lúpínan verði aldrei á sama stað að eilífu. „Hún vinnur sínar jarðvegsbætur og svo mun hún gefa eftir.
“ Á heimasíðu Skógræktarinnar segir að lúpínan sé ekki einráð á svæðinu heldur miðli af næringarforðanum sem hún kemur upp í sandinum. Uppgræðslustarfið á Haukadalsheiði hefur verið unnið án útgjalda, fyrir utan dreifingu á fræjum lúpínunnar. Nú hentar svæðið vel til skógræktar en áður fyrr voru skilyrðin verri og landið þakið grjóti og klöppum. Spurður hvort lúpínan flækist fyrir ræktuninni segir Trausti: „Við erum með tæki sem rótar lúpínunni aðeins frá og svo ræktum við plönturnar á svokölluðum rásum.“
Jurtin er umdeild og að sögn Hreins Óskarssonar, sviðsstjóra samhæfingarsviðs, breytir hún gróðurfari þar sem hún vex. „Hún breytir gróðurfarinu varanlega. Hún breytir þessum lágvaxna gróðri yfir í frjósamt land þar sem kemur stærri gróður eins og hvönn og kerfill sem er útlendur.
“ Skýr merki eru um vaxandi grósku á Haukadalsheiði. Brönugrös og blágresi eru áberandi á lúpínubreiðunum. „Í lúpínubreiðum er að sjá t.d. grös, hvítmöðru, gulmöðru, hrútaberjalyng og stundum jarðarberjalyng,“ segir Hreinn. Alls staðar þar sem lúpínunni hefur verið sáð í gamla daga fyllist allt af birki og víði, að sögn Hreins.
„Á sumum svæðum verður ofsalega mikil frostlyfting á veturna og enginn íslenskur gróður vex þar. Mikil hreyfing verður á veturna og erfitt verður fyrir gróður að lifa af. Lúpínan nær því hins vegar með sterkum rótum sínum og myndar skjól fyrir annan gróður og stuðlar að auknum vexti.
“ Hreinn segir þó lúpínuna umdeilda vegna þess að hún geti ýtt öðrum gróðri frá. „Hún fer yfir land þar sem gróðurlandið er rýrt, og þar er gjarnan berjalyng, og breytir því algerlega.“
Sá sem hér heldur um penna var löngum í æsku sinni í Haukadal. Í þurrviðrum og norðanvindi varð oft myrkur um miðjan dag þegar uppblásturinn lagði af Haukadalsheiði. Þar uppfrá var ofboðsleg eyðimörk sem myndaðist að hluta eftir að Árni Magnússon fór þarna um en þá benti hann á að sandur væri að ganga mjög á land jarðarinnar og myndi til stórra vandræða verða ef ekkert yrði að gert.
Nú hefur verið að gert og er það lúpínunni að þakka að landeyðing hefur verið stöðvuð að miklu leyti. Nú rísa ekki uppblástursbólstrarnir til himins í sama mæli og áður.
Um allt land hefur lúpínan stórbætt landgæði og gróðurþekja komið í stað auðnarinnar.
Það var auðvitað að kommeríið sérstaklega hatast við lúpínuna og kerfilinn og vilja endurvekja eyðimörkina í þjóðlegum stíl þar sem því verður við komið.
En þjóðin fagnar lúpínunni og hún verður ekki stöðvuð í landgræðslustarfi úr þessu.
Lúpínan lif!