hjá Guðmundi Steingrímssyni stjórnmálamanni birtist í Fréttó í dag.
Þar segir Guðmundur m.a.:
"...Tilvist stjórnmálaflokka setur kjósendum óeðlilega afarkosti. Þeir njörva kjósendur niður í hólf sem eiga sér litla samsvörun í raunveruleikanum. Enda fer stuðningur við stjórnmálaflokka þverrandi.
Stærsta bylting stjórnmálanna á undanförnum árum felst í hverfandi hollustu við flokka. Langflestir kjósendur ákveða sig rétt áður en þeir fara í kjörklefann. Í komandi kosningum í Reykjavík ætla vel á annan tug flokka að bjóða fram lista. Fullt af fólki vill gefa sig að sveitarstjórnarmálum. Löggjafarvaldið átti ekki í vandræðum með að taka ákvörðun um að fjölga sveitarstjórnarfulltrúum um heilan helling.
Besta gjöfin til kjósenda væri þó sú að gefa kjósendum frelsi til að velja úr öllum þessum hópum þá einstaklinga sem þeir treysta best. Svo vinna þeir saman.
Hin feiga hönd
Ég get borið vitni um það að auk þess að vera hamlandi og óeðlilegir, með hliðsjón af nútímasamfélagi, eru flokkar líka til hreinnar óþurftar að öðru leyti:
Í þeim öllum ríkir andrúmsloft óbærilegra leiðinda. Flokkar drepa allt þokkalegt fólk úr leiðindum. Það er bara tímaspursmál. Hin kæfandi krafa um að kyngja eigin lífsviðhorfum í þágu flokkshollustu verður smám saman óbærileg, um að ganga í takt við alls konar fólk sem manni líkar jafnvel illa við, um að brosa framan í heiminn þótt flestir viti að til þess séu fáar ástæður. Að vera einhver allt annar en maður er.Þannig gera flokkar.
Nú síðast hefur Björt framtíð orðið leiðindunum að bráð.
Sá flokkur var stofnaður í þeirri von að hægt væri að skapa stjórnmálaflokk sem væri meira eins og opinn, afslappaður vettvangur, laus við þrúgandi kröfur, byggður á löngun fólks til að þjóna samfélagi sínu á heilbrigðan og óþvingaðan hátt.
Það tók nokkur ár fyrir leiðindin – illgirni, deilur og ríg – að vinna fullnaðarsigur yfir fögrum hugsjónum og góðu fólki.
Hvernig virka þá hinir flokkarnir sem enn standa? Jú, einn af þeim skrimtir því hann er klíka um völd. Hinir hanga á leikaraskap."
Það er afrek út af fyrir sig að geta tekið þátt í stjórnmálum svo lengi sem Guðmundur þessi Steingrímsson, meira að segja uppalinn í stjórnmálaumhverfi að komast að þessari niðurstöðu:
"einn af þeim skrimtir því hann er klíka um völd. Hinir hanga á leikaraskap."
Það er til gömul saga úr sjómennsku þar sem áhöfnin deildi um brimlendingu. Þá tautaði sá reyndasti af þeim:
Líst mér á og líst mér á, fimm formennirnir.
Guðmundur virðist telja að 63 flokkar á Alþingi séu líklegastir til að skila niðurstöðu. Allir með öllum eða allir á móti öllum?
Ef hópur manna manna ætlar að gera eitthvað þá mynda menn yfirleitt félag með sér. Stilla saman kraftana og leggja til fé sitt.
Dæmi eru Byggingafélög, íþróttafélög og svo framvegis.
Í mörgum stjórnmálasamtökum leggja menn yfirleitt ekkert fé fram heldur reyna að sölsa undir sig styrki og ríkisfé undir yfirskyni hugsjóna. Það þekkir Guðmundur greinilega ágætlega. Í öðrum bindast menn böndum hugsjónalega til að ná árangri. Dæmi um þetta er Sjálfstæðisflokkurinn sem var til þess stofnaður 1929.
En Guðmundur Steingrímsson hefur ekki tekið eftir neinu sem þessi flokkur hefur áorkað með samstilltu átaki flokksmanna. Í augum Guðmundar er hann bara klíka um völd.
Það er gæfa Sjálfstæðisflokksins að hafa lengst af verið laus við rugludalla þó aldrei hafi þeim verið synjað um að taka til máls. Flokkurinn bara síar dellurnar burtu með atkvæðagreiðslum og þar með gengur það. Guðmundur skilur ekki svoleiðis vinnubrögð. Ef hann fær ekki að ráða öllu einn þá fer hann í fýlu og leitar að nýjum hugsjónum.
Þess vegna sálgreinir hann Sjálfstæðisflokkinn eftir sinni visku og finnur út að hann sé klíka um völd. Líklega Engeyjarættarinnar? Hvað var Framsóknarflokkurinn þá þegar hann var að alast upp, afinn, pabbinn og allt það?
Maðurinn á virkilega bágt.Og ekki verður þjóðinni gagn af því að hann komi að málum á vettvangi stjórnmálanna. Hann getur ekki verið annað en eins manns flokkur ef kjósendur myndu átta sig á því.
Þessi grein Guðmundar er líklega toppbrandarinn af þeim fjölmörgu tilgangslausu sem hann hefur sagt í mín eyru í gegn um tíðina.